Bevlogen raadslid Kees Heugens neemt afscheid

In de gemeenteraadsvergadering van 9 juli verraste Kees Heugens iedereen, met uitzondering van zijn eigen fractie, door zijn afscheid aan te kondigen per 1 september 2015. Kees deed dat op een door hem zelf geregisseerde en humorrijke wijze. Leefbaar 3B respecteert zijn besluit en zal zijn creativiteit, inventiviteit, populariteit, bevrijdende humor, scherpzinnigheid en sterk PR-gevoel erg missen.

Wouter Hoppenbrouwer, fractievoorzitter Leefbaar 3B

Laatste woordvoering Kees Heugens in de raad van Lansingerland

Voorzitter, Het heden valt moeilijk te verklaren zonder rekening te houden met het verleden en ik heb een lang verleden. Dus ik moet wat in de geschiedenis teruggaan. lees meer

In het midden van de jaren 80 kreeg ik van mijn werkgever de gelegenheid om een interne drieweekse cursus te volgen om wat beter op de hoogte te komen van de begeleiding van psychiatrische cliënten. Voorafgaand aan de cursus moesten alle kandidaten een persoonlijkheidsonderzoek ondergaan bij een hoogleraar psychologie van de Universiteit in Tilburg. Ik dus ook. Het eerste wat de hoogleraar bij de bespreking van de resultaten zei was: “’t Jonge, jonge, wat heb jij een energie gestoken in het leveren van het bewijs dat je ondanks je levenswijze toch een waardevol mens bent.” Ik viel even stil. Het kwartje viel en de film ging draaien.

In 1968 kwam ik argeloos te wonen in Bleiswijk. Een kleine gemeente met zo’n 4000 man. Een vrij besloten gemeenschap, waar het goed wonen leek. Voor velen was dat het geval, helaas aanvankelijk voor mij geenszins.

De kerk kwam aanvankelijk met een bloemetje en vervolgens met twee ouderlingen die kwamen vertellen bij wie van de drie bakkers wij geacht werden ons brood te kopen, omdat hij tot dezelfde kerk behoorde. En toen wij vroegen welke bakker het best brood heeft en dat onze keus zou bepalen, werd ons dringend aangeraden om te bedanken als kerklid.

Er kwamen, meneer Neeleman, krassen op de auto’s en ik heb de nota’s lang bewaard. Ik heb de rekening nooit bij de gemeente ingediend.

Er kwam klei tegen de ramen, die moeilijk te interpreteren viel als een alternatieve vorm van confetti. De kreten, voor zover verstaanbaar, van de Bleiswijkse jongeren waren bepaald geen uitnodiging.

En het gekke was en daarom vertel ik het hier, als reactie daarop ben ik als een idioot aan de slag gegaan met van alles wat in Bleiswijk te doen was tot aan het oprichten van een peuterspeelzaalgroep toe, voor het slechte openbaar vervoer moest wat geregeld worden, het ophalen van oud papier, oprichting van een politieke partij, houden van een huis aan huis enquête met 33 vragen, waar ik later gezien het erg vele werk spijt van had en last but not least de houding van de busmaatschappij tijdens de oliecrisis, die er toe leidde dat Bleiswijkers niet met de bus naar hun werk in Delft en Den Haag konden en een door ons geregelde alternatieve vorm van openbaar vervoer door de busmaatschappij werd verboden. Dat heeft me gebracht tot in de werkkamer van toenmalig minister Kroes, die stelde dat als de busmaatschappij het niet doet, mogen jullie dat regelen. Het gevolg was dat de busmaatschappij het toch oppakte. De weekkaarten kon je bij Kees Heugens kopen en iedereen kon op z’n werk komen.

Het één moest wel tot het ander leiden. Ik kwam vervolgens in de gemeenteraad terecht doordat de VVD kandidaat door omstandigheden zijn plaats niet kon innemen en ik voor de VVD in zijn plaats kwam. Dat gaf opnieuw de nodige ruis. De in de raad zittende bloemenman, die wekelijks aanbelde om z’n bosje bloemen te verkopen, was faliekant tegen omdat hij het niet aan zijn achterban kon verkopen dat ik in de gemeenteraad kwam, omdat ik samenleefde met een man. En het toppunt, althans voor mij, was het uitgebreide politieonderzoek omdat een mevrouw in het oosten van het land brieven kreeg met pornografisch inhoud met mijn naam en adres als afzender. Van welk een veelzijdigheid werd ik verdacht.

Uiteindelijk leidt dat toch tot het wethouderschap. Ik werd door mijn eigen partij gesteund. De PvdA wilde graag de wethoudersstoel innemen, maar als Kees om die reden geen wethouder wordt, willen wij die plek niet. De man van de SGP, die de doorslag moest geven zei; met Kees z’n levenswijze ben ik het niet eens, maar ik ben het ook niet eens met voetbal op zondag. Daar zijn jullie ook voor.

Het wethouderschap waren gouden jaren, konden veel tot stand brengen, economie zat mee, veel grondverkoop. Wat dat betreft is de situatie nu heel anders. Kost me moeite mee te helpen wegsaneren of om dat te voorkomen van hetgeen ik daarvoor samen met anderen met bloed, zweet en tranen tot stand heb weten te brengen aan voorzieningen, accommodaties, subsidieregelingen en dergelijke. Daarnaast ben ik veel meer het type van de volksvertegenwoordiger dan van de controleur van het gevoerde collegebeleid, voor zo ver dat al voor een raadslid te controleren valt. Mijn leeftijd belet me niet nog volop ideeën te hebben als het gaat om van een gemeente zo veel mogelijk een gemeenschap te maken. Zeker in een tijd waarin wijkgericht werken en democratisering van het gemeentebestuur hoogst actueel zijn. Ik zie echter en ik zeg dat zonder enige verwijt in welke richting dan ook, niet voldoende kans ze binnen de werkwijze van de gemeenteraad op een bevredigende manier te ontwikkelen.

Voorzitter, onlangs hadden u en ik een gesprek waarin ik aangaf in toenemende mate op te lopen tegen de begrenzing van mijn raadsmogelijkheden ten opzichte van hetgeen mij aan nut en noodzaak voor ogen stond en staat. Het is een van de redenen die hebben geleid tot een toenemende, teleurstellende verlamming in mijn politieke doen en laten.

Het heeft geleid tot mijn besluit om per 1 september 2015 me na 47 jaar dienstverlening aan de plaatselijke gemeenschap neer te leggen bij het niet bereiken van de 50 jaar die ik hoopte vol te maken. Een niet gemakkelijke, maar wel overwogen besluit en niet zonder gevoel van teleurstelling, waarin de dankbaarheid, voor het tot op mijn leeftijd midden in de samenleving te hebben kunnen staan, overheersend is.

Voorzitter, wat op dit moment overblijft is de vraag waarom ik niet de gebruikelijke weg volg van het bij u indienen van een ontslagbrief waaraan vervolgens in commissie en raad aandacht wordt besteed. Als gevolg van de komende vakantie is dat niet mogelijk en eerlijk gezegd komt me dat niet ongelegen. Iedereen die een rol speelt in de politiek is ijdel, de ergste zijn degenen die dat ontkennen. Ik ben het dus ook en ga ook harder lopen van een goed woord of een aai. Ik heb zo even proberen aan te tonen dat niet het heil van de natie de drijfveer was van mijn politieke ambitie, maar een gevolg van wat voor mij belangrijk was zoals alles wat wij doen en laten altijd weer begint en gebeurt vanuit ons eigen ik. Dat verdient geen dank maar hoogstens waardering als het een ander of anderen ten goede komt. Als die vervulling van mijn behoeften daarvoor in aanmerking zou komen zou ik me rijkelijk beloond weten.

Tussen dit moment en mijn vertrek uit deze zaal resteren nog drie minuten, hoog tijd dus om afscheid te nemen

• van de ambtelijke medewerkers met wie ik te maken had;
• van de Griffie voor hun ondersteuning;
• van de vertegenwoordigers van de pers vanwege de momenten waarop ze aardig over me schreven;
• van de mensen van de huishoudelijke dienst voor alle extraatjes die ze me, ook vanavond nog, toeschoven;
• van de man van de veiligheidsdienst, die altijd maar zit te wachten tot we uitvergaderd zijn en die door alle kontakten een vriend is geworden;
• Voorzitter van u en dat met de suggestie om over twee jaar eens samen te evalueren wat we met onze vrije tijd hebben gedaan;
• van de wethouders die ik heb leren kennen als een hecht team en ik hoop dat ze zo doorgaan;
• van de gemeenteraad waarin ik het soms moeilijk vond me thuis te voelen en met een zekere bewondering voor Leon Hoek voor zijn integriteit en het kunnen brengen van emotie in het debat;
• En uiteraard van de fractie waarvan ik deel mocht uitmaken. Heugensen zijn best aardige mensen, maar er zit wat je noemt een kop op, gemakkelijk zijn ze niet altijd. Sorry voor de situaties waarin dat door sommigen minder werd gewaardeerd. Alle waardering voor Wouter Hoppenbrouwer voor al zijn tijd en bindend vermogen. Jij noemde mij jouw mentor, wel dan heeft de mentor het goed gedaan.

En dan tenslotte Ton. Nooit iets in de weg gelegd, altijd de bekende zinnen: Ben je vanavond thuis? Nee, ik heb vergadering. Hoe laat ben je thuis? 10 minuten nadat het is afgelopen. Wat je thuis kunt zeggen hoef je niet in het openbaar te doen. Voor hier, ik ga mijn ontslagbrief overhandigen aan de burgemeester en we gaan naar huis als begin van een nieuwe fase in ons leven. En u allemaal: Bedankt voor wat u in mijn leven heeft verrijkt, alle goeds en God’s zegen!

Vervolgens verliet Leefbaar 3B coryfee Kees Heugens de raadszaal vergezeld van een staande ovatie van alle raadsleden, de burgemeester, de wethouders, de medewerkers van de griffie, de gemeentesecretaris en alle aanwezigen op de publieke tribune.